Не судзіла ты мне, доля,
Быці рэчкай сярод скалаў,
У якой яна бы вочкі
На паранку умывала.
Не судзіла ты мне, доля,
Быці сонцам над крыніцай,
У якім яна б сушыла
Ад сьлёз беленькае ліца.
Не судзіла ты мне, доля,
Быці ветрам з-пад нябёсаў,
Аб які яна б часала,
Заплятала свае косы.
Не судзіла ты мне, доля,
Быці птушкай у садочку,
Да якой яна б паслухаць
Песьню выйшла зь церамочку.
Не судзіла ты мне, доля,
Хоць далёкай зоркай быці,
На яку яна б зірнула
Мо' хоць раз, хоць раз у жыцьці.
1915
|
|
